Kings Way Driving Academy
Door: Brenda
Blijf op de hoogte en volg Brenda
29 Maart 2009 | Oeganda, Soroti
Hoeveel mensen kunnen er in een pick-up? Zittend in een klein, warm, maar ordelijk internet cafe zie ik hoe een pick-up truck volgeladen wordt met mensen en dingen. Geen dallah dallah deze keer, want ik ben niet in Tanzania maar Oeganda. Ook hier is de beste verzekering van een veilige reis het God Bless You of Mashallah op de achterkant van een auto. Wellicht helpt het ook je rijschool Kings Way (let op hoofdletter) te noemen.
Kennis gemaakt met de wegen in Uganda heb ik inmiddels. Ik ben hier om voor mijn onderzoek een workshop te bezoeken over seksuele voorlichting als onderdeel van onderwijsprojecten van christelijke organisaties. Daarvoor was ik een aantal dagen in Lira. Nu ben ik samen met de Nederlandse expert die de workshop leidt begonnen aan veldbezoeken langs alle deelnemende organisaties.
De eerste route betrof de weg van Kampala, waar we files trotseerden, richting Lira. De route was mooi, groener dan ik in Tanzania gewend was en vol ' bushes' zoals ze hier zeggen. Met een snelheid van gemiddeld 120! kilometer per uur scheurde onze uiterst ervaren en bijzonder vrolijke chauffeur (manager in een ontwikkelingsorganisatie hier in Uganda) ons door het National Parc met zijn prachtige waterval.
Mijn dagen in Lira staan in het teken van het leren kennen van de organisaties, de mensen en de discussies die samen voeren over seskuele en reproductieve gezondheid en rechten. Het is hard werken, het inspirerend en het is heel leuk. Er is veel discussie, het zijn moelijke onderwerpen die hier worden aangesneden. Maar er wordt ook veel gelachen, gezongen en gedanst.
Na vier dagen in Lira reden we richting Pader. Dit was een indrukwekkende route. Het gebied is droger en lijkt warmer. Onderweg zien we kleine hutjes keurig in een rij staan. Een nieuwbouwwijk grappen we nog, misschien een Oegandese versie van de Vinex-wijk denk ik enigzins cynisch. De schattige kleine hutjes blijken echter de vluchtelingenkampen te zijn waarin mensen wonen die vooor het afschuwelijke geweld van de rebellen zijn gevlucht. Mensen die veel hebben verloren, ernstig getraumatiseerd zijn en vaak volledig afhankelijk van organisaties als het World Food Programme of de vluchtelingenorganisatie die we vandaag bezoeken. De hutjes ogen opeens heel anders...
Look, this roads leads to a memorial for 200 people that were brutally killed by the Lord's Resistance Army, zegt D. Even verder laat ze ons de weg naar het huis van de leider van de LRA zien. Don't be scared, he is not there anymore' zegt ze.
Enkele jaren geleden waren deze gebieden niet bereikbaar. Te gevaarlijk. Een vreemd idee is dat. En wat ben ik onder de indruk van de veerkracht van de organisaties die ik hier heb bezocht. Nu het gevaar van het geweld en de rebellen is geweken, gaan ze zich richten op andere problemen. Nieuwe uitdagingen waarvoor ze onder andere staan is de strijd tegen HIV/AIDS, want wie heeft moeten vechten om te overleven heeft vaak niet de mogelijkheid om hier gezonde keuzes in te maken.
Gisteren voerde onze weg van Lira naar Soroti. Een weg met veel kuilen en hobbels, waarnaast grote Chinese machines bezig zijn met een nieuwe asfaltweg. Nu zit ik dus tegenover Kings Way Driving School, maar vandaag is het zondag en wordt er geen les gegeven. Uitrusten, reflecteren en verwerken. En dit alles op een rusig tempo. This is (tenslotte) Africa!
Kennis gemaakt met de wegen in Uganda heb ik inmiddels. Ik ben hier om voor mijn onderzoek een workshop te bezoeken over seksuele voorlichting als onderdeel van onderwijsprojecten van christelijke organisaties. Daarvoor was ik een aantal dagen in Lira. Nu ben ik samen met de Nederlandse expert die de workshop leidt begonnen aan veldbezoeken langs alle deelnemende organisaties.
De eerste route betrof de weg van Kampala, waar we files trotseerden, richting Lira. De route was mooi, groener dan ik in Tanzania gewend was en vol ' bushes' zoals ze hier zeggen. Met een snelheid van gemiddeld 120! kilometer per uur scheurde onze uiterst ervaren en bijzonder vrolijke chauffeur (manager in een ontwikkelingsorganisatie hier in Uganda) ons door het National Parc met zijn prachtige waterval.
Mijn dagen in Lira staan in het teken van het leren kennen van de organisaties, de mensen en de discussies die samen voeren over seskuele en reproductieve gezondheid en rechten. Het is hard werken, het inspirerend en het is heel leuk. Er is veel discussie, het zijn moelijke onderwerpen die hier worden aangesneden. Maar er wordt ook veel gelachen, gezongen en gedanst.
Na vier dagen in Lira reden we richting Pader. Dit was een indrukwekkende route. Het gebied is droger en lijkt warmer. Onderweg zien we kleine hutjes keurig in een rij staan. Een nieuwbouwwijk grappen we nog, misschien een Oegandese versie van de Vinex-wijk denk ik enigzins cynisch. De schattige kleine hutjes blijken echter de vluchtelingenkampen te zijn waarin mensen wonen die vooor het afschuwelijke geweld van de rebellen zijn gevlucht. Mensen die veel hebben verloren, ernstig getraumatiseerd zijn en vaak volledig afhankelijk van organisaties als het World Food Programme of de vluchtelingenorganisatie die we vandaag bezoeken. De hutjes ogen opeens heel anders...
Look, this roads leads to a memorial for 200 people that were brutally killed by the Lord's Resistance Army, zegt D. Even verder laat ze ons de weg naar het huis van de leider van de LRA zien. Don't be scared, he is not there anymore' zegt ze.
Enkele jaren geleden waren deze gebieden niet bereikbaar. Te gevaarlijk. Een vreemd idee is dat. En wat ben ik onder de indruk van de veerkracht van de organisaties die ik hier heb bezocht. Nu het gevaar van het geweld en de rebellen is geweken, gaan ze zich richten op andere problemen. Nieuwe uitdagingen waarvoor ze onder andere staan is de strijd tegen HIV/AIDS, want wie heeft moeten vechten om te overleven heeft vaak niet de mogelijkheid om hier gezonde keuzes in te maken.
Gisteren voerde onze weg van Lira naar Soroti. Een weg met veel kuilen en hobbels, waarnaast grote Chinese machines bezig zijn met een nieuwe asfaltweg. Nu zit ik dus tegenover Kings Way Driving School, maar vandaag is het zondag en wordt er geen les gegeven. Uitrusten, reflecteren en verwerken. En dit alles op een rusig tempo. This is (tenslotte) Africa!
-
29 Maart 2009 - 15:18
Yfke:
Hey Bren,
Leuk om een beetje met je op reis te gaan.
Het lijkt me erg intensief allemaal; de indrukken alleen al.
Geniet ervan en maak foto's, zodat we straks de verhalen kunnen horen.
liefs
yfke en de rest -
29 Maart 2009 - 17:33
Hé Bren:
Fijn om te horen dat je 't goed hebt.
Wens je bright days.
Ben -
29 Maart 2009 - 18:58
Kathelijne:
Hé,
Dit klinkt goed. Wat een avonturen. Spannend en vast ook wel inspirerend voor straks, achter je computertje. Heel veel succes! Erg leuk iets van je te lezen. -
29 Maart 2009 - 19:58
Pauline:
Mambo vipi Brenda,
Wat maak je weer bijzondere dingen mee! Vast inspirerend voor je onderzoek. Het inspireert mij ook!
Veel succes en plezier met het vervolg van je reis door Africa! -
29 Maart 2009 - 19:58
Pauline:
De kus nog vergeten. Bij deze! -
30 Maart 2009 - 08:29
Marjo:
Dag Brenda,
Goed om van je te horen. Fijn dat het loopt! Veel succes, lieve groet, Marjo -
30 Maart 2009 - 13:14
Janko:
leuk om je belevenissen te lezen zus! En wat een andere wereld...
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
