Searching for the wrong-eyed Jesus
Door: Brenda
Blijf op de hoogte en volg Brenda
06 April 2009 | Tanzania, Dodoma
Het is zaterdag 4 april en ik vlieg over Lake Victoria, het grootste meer
van Afrika. Ik ga naar het land van Hemmingway. Onder me zie ik hoe een
oude man in een bootje voortgetrokken wordt door een grote nijlbaars. In de
verte kijk ik uit over de steppes van de Serengeti, waar bleke Britse
kolonisten op leeuwen schieten. Maar dan net niet goed genoeg. Waardoor ze
een Masai krijger nodig hebben om het werk af te maken en ze uiteindelijk
toch tot Kilimanjaro hoogte te laten stijgen.
Reizen brengt me altijd terug naar herinneringen die niet de mijne zijn.
Naar boeken en muziek. En als ik terug kijk op mijn eigen Road Movie door
Oeganda, die nu alweer officieel weer ten einde is, dan kan ik alleen maar
denken aan Jim White en Searching for the wrong eyed Jesus. De
documentaire, die de zanger volgt op zijn reis door het diepe zuiden van de
VS, laat zien hoe armoede, schaarste en droogte mensen twee keuzes geeft;
de bar of de kerk. Beide zijn vol muziek, net als de film. Dus, in de
afgelopen weken, tussen de interviews en organisatiebezoeken door, zag ik
het landschap van Oeganda aan me voorbij trekken luisterend naar Jim
zingende: ‘ Hey, don’t you know, today is a perfect day to chase tornado’s’.
Bars en het uitgaansleven heb ik in Oeganda niet verkend. De Afrikaanse
biertjes waar ik me vorige jaar aan waagde liet ik bijna altijd aan mijn
neus voorbij gegaan. Nogal ongepast voor een vrouw hier namelijk en tja
zonder man bij me om me tot zulke losbandigheden te verleiden …. Nee, mijn
road movie ging ditmaal over religie en muziek.
Over religie tijdens de workshop, waar ik de christelijke organisaties zag
worstelen met een waarden, overtuigingen en de begrenzingen die daarbij
horen tewijl ze tegelijkertijd de noodzaak gingen zien om te erkennen dat
HIV/AIDS over seksualiteit gaat. Over relaties tussen mensen die niet
altijd (of meestal niet?) voldoen aan idealen van maagdelijkheid,
huwelijkse trouw en gelijkwaardigheid tussen partners. In gemeenschappen
waar seksualiteit een taboe is en traditionele familiebanden zo zijn
verandert dat jongeren ook niet meer te rade kunnen gaan bij een tante met
ervaring, in een land waarin de First Lady (gesteund door de vorige US
government) roept dat ‘ abstinence’ het enige is dat helpt in de strijd
tegen Aids en op het continent waar de Paus zich onlangs nog geroepen
voelde te zeggen dat condooms niet helpen ter preventie is dit een heel
moeilijke boodschap. Zo ook voor de deelnemende organisaties, al waren de
feiten ook duidelijk: jongeren zijn seksueel actief, getrouwde mensen zijn
niet altijd trouw aan hun partner en er is grote behoefte aan voorzieningen
die toegankelijk zijn voor jongeren ook toegang tot het C-woord. Maar om
dat te accepteren….., en hoe moet je daar in hemelsnaam mee terug naar de
priester of dominee in het management of het bestuur van de organisatie.
Oeff…..Religie, geloof, christelijke waarden waren dus voortdurend aanwezig
in de gesprekken en discussies die werden gevoerd.
Muziek! Er was muziek, er was heel veel muziek. Ik zal het niet hebben
over de muziek die me nog even uit mijn slaap hield ’s avonds laat. Nee, ik
heb het over de muziek die werd gemaakt tijdens de workshop. Zelfs als de
grond even te heet werd onder de voeten (nee hij dreigde nog niet te
verdwijnen geloof ik) en de verhoudingen in de groep op scherp waren gezet,
dan bracht muziek uitkomst. E. maakt Afrikaanse reggae muziek. Ik kocht
zijn cd’s. Maar op de workshop componeerde hij liedjes met eenvoudige
teksten, over God, de mooie schepping, over HIV/AIDS en over ‘ Yes we can’.
Obama is hier namelijk ook immens populair. Zingend en dansend was dan the
spirit er weer, ‘ Yes we can’!
Can we? Dat laatste is een Nederlandse wedervraag. Natuurlijk. Want het
viel niet altijd mee en het blijft spannend of ze echt de keuze zullen
maken om ‘ evidence based’ te werken. Als onderzoeker ben ik benieuwd of
dat kan, vanuit een christelijke overtuiging en vanuit een diepe motivatie
om jongeren te respecteren en serieus te nemen, ook als ze andere keuzes
maken dan het ideaal voorschrijft. Terug naar ‘Searching for the wrong eyed
Jesus’.Eigenlijk heb ik nooit goed begrepen waar dat ‘wrong eyed’
eigenlijk voor staat in de film. Maar zoals het leven in het zuiden van de
VS niet perfect is, zelfs niet als je de bar hebt verruild voor de kerk, zo
zal het ook hier niet perfect zijn. Hoe hoog en belangrijk de idealen ook
zijn en hoezeer ze ook moeten zoeken naar eigen, Oegandese, Afrikaanse
antwoorden op deze uitdagingen die universeel zijn. Want ja, als het gaat
om acceptatie van imperfectie dan heb ik ook nog wel wat lessen te leren.
Nu ben ik dus in Tanzania, in Sukumaland om precies te zijn. Het echte werk
zit er op. Al hoop ik hier in Mwanza nog wel wat bekenden te bezoeken van
vorig jaar. Omdat ze mijn hart hebben gestolen en om van ze te leren, want
ook hier is alles in beweging en zijn er nieuwe ontwikkelingen waar van ik
kan leren en die me ongetwijfeld zullen inspireren. Niet alleen als het
gaat om grote en kleine levenslessen, maar ook om die vele artikelen te
schrijven waar ik hier voortdurend ideeën voor heb. Nu ben ik in Sumve, in
het huis van Meedy en Dirk. Even geen stoffige Afrikaanse stad, maar een
huis midden tussen tropische planten en bomen. Ook dit nieuwe huis en deze
nieuwe plek is weer een echt thuis. Fijn is dat!
van Afrika. Ik ga naar het land van Hemmingway. Onder me zie ik hoe een
oude man in een bootje voortgetrokken wordt door een grote nijlbaars. In de
verte kijk ik uit over de steppes van de Serengeti, waar bleke Britse
kolonisten op leeuwen schieten. Maar dan net niet goed genoeg. Waardoor ze
een Masai krijger nodig hebben om het werk af te maken en ze uiteindelijk
toch tot Kilimanjaro hoogte te laten stijgen.
Reizen brengt me altijd terug naar herinneringen die niet de mijne zijn.
Naar boeken en muziek. En als ik terug kijk op mijn eigen Road Movie door
Oeganda, die nu alweer officieel weer ten einde is, dan kan ik alleen maar
denken aan Jim White en Searching for the wrong eyed Jesus. De
documentaire, die de zanger volgt op zijn reis door het diepe zuiden van de
VS, laat zien hoe armoede, schaarste en droogte mensen twee keuzes geeft;
de bar of de kerk. Beide zijn vol muziek, net als de film. Dus, in de
afgelopen weken, tussen de interviews en organisatiebezoeken door, zag ik
het landschap van Oeganda aan me voorbij trekken luisterend naar Jim
zingende: ‘ Hey, don’t you know, today is a perfect day to chase tornado’s’.
Bars en het uitgaansleven heb ik in Oeganda niet verkend. De Afrikaanse
biertjes waar ik me vorige jaar aan waagde liet ik bijna altijd aan mijn
neus voorbij gegaan. Nogal ongepast voor een vrouw hier namelijk en tja
zonder man bij me om me tot zulke losbandigheden te verleiden …. Nee, mijn
road movie ging ditmaal over religie en muziek.
Over religie tijdens de workshop, waar ik de christelijke organisaties zag
worstelen met een waarden, overtuigingen en de begrenzingen die daarbij
horen tewijl ze tegelijkertijd de noodzaak gingen zien om te erkennen dat
HIV/AIDS over seksualiteit gaat. Over relaties tussen mensen die niet
altijd (of meestal niet?) voldoen aan idealen van maagdelijkheid,
huwelijkse trouw en gelijkwaardigheid tussen partners. In gemeenschappen
waar seksualiteit een taboe is en traditionele familiebanden zo zijn
verandert dat jongeren ook niet meer te rade kunnen gaan bij een tante met
ervaring, in een land waarin de First Lady (gesteund door de vorige US
government) roept dat ‘ abstinence’ het enige is dat helpt in de strijd
tegen Aids en op het continent waar de Paus zich onlangs nog geroepen
voelde te zeggen dat condooms niet helpen ter preventie is dit een heel
moeilijke boodschap. Zo ook voor de deelnemende organisaties, al waren de
feiten ook duidelijk: jongeren zijn seksueel actief, getrouwde mensen zijn
niet altijd trouw aan hun partner en er is grote behoefte aan voorzieningen
die toegankelijk zijn voor jongeren ook toegang tot het C-woord. Maar om
dat te accepteren….., en hoe moet je daar in hemelsnaam mee terug naar de
priester of dominee in het management of het bestuur van de organisatie.
Oeff…..Religie, geloof, christelijke waarden waren dus voortdurend aanwezig
in de gesprekken en discussies die werden gevoerd.
Muziek! Er was muziek, er was heel veel muziek. Ik zal het niet hebben
over de muziek die me nog even uit mijn slaap hield ’s avonds laat. Nee, ik
heb het over de muziek die werd gemaakt tijdens de workshop. Zelfs als de
grond even te heet werd onder de voeten (nee hij dreigde nog niet te
verdwijnen geloof ik) en de verhoudingen in de groep op scherp waren gezet,
dan bracht muziek uitkomst. E. maakt Afrikaanse reggae muziek. Ik kocht
zijn cd’s. Maar op de workshop componeerde hij liedjes met eenvoudige
teksten, over God, de mooie schepping, over HIV/AIDS en over ‘ Yes we can’.
Obama is hier namelijk ook immens populair. Zingend en dansend was dan the
spirit er weer, ‘ Yes we can’!
Can we? Dat laatste is een Nederlandse wedervraag. Natuurlijk. Want het
viel niet altijd mee en het blijft spannend of ze echt de keuze zullen
maken om ‘ evidence based’ te werken. Als onderzoeker ben ik benieuwd of
dat kan, vanuit een christelijke overtuiging en vanuit een diepe motivatie
om jongeren te respecteren en serieus te nemen, ook als ze andere keuzes
maken dan het ideaal voorschrijft. Terug naar ‘Searching for the wrong eyed
Jesus’.Eigenlijk heb ik nooit goed begrepen waar dat ‘wrong eyed’
eigenlijk voor staat in de film. Maar zoals het leven in het zuiden van de
VS niet perfect is, zelfs niet als je de bar hebt verruild voor de kerk, zo
zal het ook hier niet perfect zijn. Hoe hoog en belangrijk de idealen ook
zijn en hoezeer ze ook moeten zoeken naar eigen, Oegandese, Afrikaanse
antwoorden op deze uitdagingen die universeel zijn. Want ja, als het gaat
om acceptatie van imperfectie dan heb ik ook nog wel wat lessen te leren.
Nu ben ik dus in Tanzania, in Sukumaland om precies te zijn. Het echte werk
zit er op. Al hoop ik hier in Mwanza nog wel wat bekenden te bezoeken van
vorig jaar. Omdat ze mijn hart hebben gestolen en om van ze te leren, want
ook hier is alles in beweging en zijn er nieuwe ontwikkelingen waar van ik
kan leren en die me ongetwijfeld zullen inspireren. Niet alleen als het
gaat om grote en kleine levenslessen, maar ook om die vele artikelen te
schrijven waar ik hier voortdurend ideeën voor heb. Nu ben ik in Sumve, in
het huis van Meedy en Dirk. Even geen stoffige Afrikaanse stad, maar een
huis midden tussen tropische planten en bomen. Ook dit nieuwe huis en deze
nieuwe plek is weer een echt thuis. Fijn is dat!
-
06 April 2009 - 12:43
Ulla:
Hoi Brenda, super leuke berichten. Ik ben benieuwd naar de muziek die je uit Oeganda en Tanzania mee neemt. Heb mooie dagen met je vrinden in Sumve. En tot gauw weer in Grunn. Groeten, Ulla -
06 April 2009 - 12:48
Ben Kooi:
Geweldig Bren,
Dat beeld van die man in dat bootje, voortgetrokken door een grote Nijlbaars sprak me bijzonder aan...ah! en oeh! (stoft de hengels weer af)
Mooi ook verder, wat je beschrijft; die worsteling tussen Christelijke idealen en keuzes maken op basis van "evidence". Ja, maak dan maar eens de juiste keuze! (zo die al bestaat)
Geniet van je tijd daar. Wie weet weer 's tot ziens in 't Noord'n of A'dam?
Zwaait vanaf strand met zeehondjes (Schiermonnikoog)
Ben -
06 April 2009 - 12:57
Janko:
wat een dope zus heb ik toch :-) -
06 April 2009 - 13:22
Marjo:
Dag Brenda,
Wat kun jij mooi en beeldend schrijven. Ik steek maar liever niet te zeer de loftrompet over je journalistieke kwaliteiten, want graag behoud ik je voor de wetenschap. Tot gauw, lieve groet, Marjo -
06 April 2009 - 14:43
Hinke:
Hoi Brenda, Leuk even je reisgenoot te mogen zijn. Ons leven beweegt zich momenteel tussen A'dam en Den Haag, werk en créche. Ga zo AL halen na z'n eerste wen-uurtjes. Ik geniet van dit doorkijkje. Hinke -
06 April 2009 - 17:27
Kathelijne:
Ja, ga maar colums schrijven voor een reisbijlage in de krant. Of toch nee, dan ga ik je te erg missen.
Bijzonder leuk je sms-je voor J's verjaardag.
Geniet nog maar ff van de laatste weken. Voordat je het weet zit je weer in de hollandse lente. -
08 April 2009 - 12:57
Ma Greetje:
Hoi Brenda
Leuk om iets van je reis ervaringen te lezen, hoorde net van janko dat je wat had geschreven, wat een dochter heb ik toch, geweldig!
Geniet bij meedie en dirk en de groetjes voor hen en voor jou een dikke knuffel!!
Mams. -
09 April 2009 - 09:50
Kathelijne:
Hé!
Ik ben benieuwd naar wat foto's! -
12 April 2009 - 19:34
Petra:
ik had al een berichtje gestuurd, maar zie dit niet hieronder geplaatst, dus nogmaals maar een krabbel.
meid we missen je hier in Wehe.
Wat een super verhalen schrijf jij zeg...heerlijk om te lezen. Tot gauw en geniet nog even van je laatste dagen daar.
liefs, Petra -
18 April 2009 - 06:51
Miranda Tollenaar:
He wat kun jij tof schrijven. He ben je nog steeds in Tanzania? Ik sta in de startblokken om met een project daar te werken in Arusha! He een goede tijd daar. M
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
